Όχι, μάγκα μου, δεν είμαστε όλοι πρόσφυγες!
Της Στεύης Τσούτση.
Ξέρεις φίλε τι σημαίνει να μην έχεις σπίτι; Να μην έχεις πατρίδα; Ξέρεις πως είναι να φεύγεις βίαια από τον τόπο σου και θα θαλασσοπνίγεσαι για να βρεις τη σωτηρία; Έχεις ιδέα πόσο παγωμένο είναι το Αιγαίο στα ανοιχτά του; Και πως είναι στον τόπο που έφτασες, στον ενδιάμεσο ειρηνικό σταθμό του προορισμού σου, να σε κοιτούν σαν αξιοπερίεργο; Να σε κοιτούν και να πιστεύουν ότι είσαι κλέφτης, βιαστής, παράσιτο; Ξέρεις πως είναι να εξαρτάσαι από τη φιλανθρωπία των ανθρώπων για τα φάρμακα, το γάλα του παιδιού, τις σερβιέτες σου;
Όχι, δεν ξέρεις. Ούτε κι εγώ ξέρω. Γιατί δεν είμαστε πρόσφυγες. Και να εύχεσαι να μη γίνουμε και ποτέ. Γιατί δεν υπάρχει πιο βάρβαρο πράγμα από τον πόλεμο. Δεν υπάρχει πιο τρομακτικό κι αβέβαιο μέλλον από αυτό του βίαιου ξεριζωμού. Πόσο τραγικό είναι να ξέρεις πως δε διαφεντεύεις τη μοίρα σου; Πόσο εξοργιστικό να μην μπορείς να αποφασίσεις για τη ζωή σου; Άλλοι σε έκαναν να εγκαταλείψεις την πατρίδα σου, άλλοι να μείνεις εγκλωβισμένος πίσω από κλειστά σύνορα.
Γέμισε σκηνές η Ειδομένη. Γέμισε απελπισμένους, ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Κι όχι μόνο εκεί, αλλά παντού όπου κατέλυσαν πρόσφυγες. Τους είδες; Μπόρεσες να καταλάβεις λίγο από τον πόνο τους; Όχι… Γιατί δεν μπορεί κανείς να νιώσει αυτό τον καημό. Δεν μπορεί να αγγίξει τούτη τη φρίκη. Γίνε εθελοντής μάγκα μου αν πονάς τους πρόσφυγες. Πήγαινε στα hot spots και βοήθα. Ανταποκρίσου στις εκκλήσεις του Ερυθρού Σταυρού και μάζεψε φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης. Στήσε σκηνές, απάλυνε τους πόνους τους.
Έτσι θα γίνεις συνάνθρωπος. Όχι φωτογραφιζόμενος σε studio και δηλώνοντας πως είσαι κι εσύ πρόσφυγας. Ότι είμαστε όλοι πρόσφυγες. Όχι μάγκα μου. Δε γίνεσαι πρόσφυγας φορώντας τη μαύρη μαντήλα στο κεφάλι. Δε γίνεσαι πρόσφυγας με βαμμένο μαύρο νύχι, ούτε φορώντας ανάποδα το σωσίβιο. Δε γίνεσαι άνθρωπος μα εκμεταλλευτής.
Εκμεταλλευτής του ανθρώπινου πόνου για την ανάδειξη της δικής σου κίτρινης περσόνας. Γέμισε ο τόπος ευαίσθητους celebrities. Κάντε τόπο να τους χωρέσουμε όλους. Προσοχή μόνο μη σπάσει κανένα νύχι. Ντροπή. Ντροπή στον πόνο των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν. Ντροπή στον πανικό των προσφύγων που θαλασσοδάρθηκαν καταχείμωνα στο Αιγαίο. Ντροπή σε εκείνους που βουλιάζουν στις λάσπες της Ειδομένης. Μα πάνω από όλους, ντροπή σε εκείνους τους ανθρώπους, τους ταπεινούς, που άνοιξαν τα ντουλάπια, τα πορτοφόλια και τα σπίτια τους για να βοηθήσουν. Μακριά από φακούς κι εξώφυλλα, μακριά από δηθενιές. Στην Ειδομένη, μέσα στη λάσπη γεννήθηκε ένα μωρό. Μια νέα ψυχή που η προσφυγιά πέρασε στο DNA του, μέσα από τα βάσανα της μάνας, μέσα από τις πρώτες εικόνες της ζωής του.
Τούτο το παιδί έχει ελπίδα; Υπάρχει ελπίδα πουθενά; Σίγουρα δε θα τη βρει σε κανένα εξώφυλλο. Σου το λέω για το ενδεχόμενο να θελήσεις να φωτογραφηθείς και μαζί του. Ελπίδα χρειάζεται τούτος ο κόσμος. Κι ανθρώπους που δε θα φοβηθούν να τσαλακωθούν για να προσφέρουν. Γιατί εκεί που είναι σήμερα αυτοί, αύριο μπορεί να είμαστε εμείς. Γιατί κάποτε, ξεχασιάρη Έλληνα, ήμασταν εμείς.
Πηγή
