Λαυρέντης Διανέλλος: Ο άνθρωπος που έγινε ο “πατέρας” όλων μας
Υπήρξε μια φιγούρα γνώριμη, οικεία, σχεδόν οικογενειακή. Ο Λαυρέντης Διανέλλος δεν ήταν απλώς ένας ακόμα ηθοποιός του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν το πρόσωπο που μας έκανε να πιστέψουμε στο καλό, στη δύναμη της ψυχής, στην καλοσύνη που επιμένει ακόμη και στις πιο δύσκολες εποχές. Όσες φορές κι αν τον δούμε στην οθόνη, νιώθουμε το ίδιο: ότι είναι ο δικός μας άνθρωπος.
Ο μικρός Λαυρέντης και το όνειρο με τα τρένα
Γεννημένος το 1911 στον Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου, ο μικρός Λαυρέντης δεν φανταζόταν ποτέ πως θα γινόταν ηθοποιός. Το όνειρό του ήταν εντελώς διαφορετικό – ήθελε να γίνει μηχανοδηγός! Τα τρένα τον μάγευαν. Περνούσε ώρες ολόκληρες στο σταθμό, χαζεύοντας τους συρμούς που έφευγαν και έρχονταν, με εκείνη την παιδική λαχτάρα να βρεθεί κι εκείνος κάποτε πάνω σε ένα από αυτά.
Όμως, όπως συχνά συμβαίνει, η ζωή είχε άλλα σχέδια. Όταν τελείωσε το σχολείο, έφυγε για την Αθήνα. Εκεί, κάπως τυχαία, θα βρεθεί μπροστά στην πόρτα του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Από εκείνο το σημείο και μετά, όλα αλλάζουν. Ο Διανέλλος γίνεται μαθητής του σπουδαίου θεατράνθρωπου και μαθαίνει την τέχνη που θα σφραγίσει για πάντα τη ζωή του.
Η Φρόσω Κοκκόλα: η αγάπη της ζωής του
Μέσα στο θέατρο, ο νεαρός ηθοποιός γνωρίζει τη γυναίκα που θα αλλάξει τα πάντα. Η Φρόσω Κοκκόλα – μετέπειτα σπουδαία ερμηνεύτρια του δημοτικού τραγουδιού – γίνεται η παντοτινή του αγάπη. Ο έρωτάς τους ήταν κεραυνοβόλος, σχεδόν κινηματογραφικός. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν μια κόρη, ζώντας μαζί μέχρι το τέλος.
Η σχέση τους δεν βασίστηκε στη δόξα ή τα φώτα της σκηνής, αλλά στη βαθιά συντροφικότητα. Εκείνη τον στήριζε σε κάθε βήμα, ακόμη και όταν οι εποχές ήταν δύσκολες, κι εκείνος την λάτρευε μέχρι την τελευταία του πνοή.
Από το θέατρο στη μεγάλη οθόνη
Η κινηματογραφική του πορεία ξεκινά το 1948 με την ταινία “Οι Γερμανοί ξανάρχονται”. Από τότε, ο Διανέλλος δεν σταματά να δουλεύει. Μέχρι το 1975, συμμετέχει σε 195 ταινίες! Ναι, σωστά διαβάζετε — εκατόν ενενήντα πέντε. Ένας αριθμός που λίγοι μπορούν να φτάσουν.
Και σε κάθε ρόλο, ο ίδιος. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο παπάς του χωριού, ο στοργικός πατέρας, ο τίμιος βιοπαλαιστής. Δεν χρειαζόταν να “παίζει”. Ζούσε τον ρόλο. Η απλότητά του, η φυσικότητά του και η ειλικρίνεια που απέπνεε τον έκαναν αγαπητό στο κοινό όσο λίγοι.
Πολλοί πίστευαν πως ήταν αυτοδίδακτος. Κι όμως, είχε εκπαιδευτεί από τον Κάρολο Κουν και είχε σταθεί δίπλα σε μερικούς από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της εποχής. Παρ’ όλα αυτά, δεν έχασε ποτέ την ταπεινότητά του.
Ο πατέρας της Μανταλένας και τόσων άλλων ρόλων
Ποιος δεν θυμάται τον στοργικό πατέρα της Αλίκης Βουγιουκλάκη στη “Μανταλένα”; Ή τον ευγενικό παπά που στήριζε τους χωριανούς στις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες; Ο Διανέλλος δεν χρειάστηκε ποτέ να πρωταγωνιστήσει για να ξεχωρίσει. Είχε αυτό το “κάτι” που γέμιζε την οθόνη.
Και αυτό το “κάτι” δεν ήταν άλλο από την αλήθεια. Έπαιζε σαν να ζούσε πραγματικά τη ζωή εκείνων των ανθρώπων. Γι’ αυτό και το κοινό ταυτιζόταν μαζί του. Έβλεπε στα μάτια του τον δικό του πατέρα, τον δικό του γείτονα, τον άνθρωπο της γειτονιάς που πάλευε με αξιοπρέπεια.
Η τελευταία πράξη της ζωής του
Το 1975, μετά από δεκαετίες δουλειάς, αποφασίζει να αποσυρθεί. Μαζί με τη Φρόσω του, μετακομίζουν στο σπίτι τους στο Μάτι. Εκεί ήθελαν να περάσουν ήσυχα τα χρόνια που έρχονταν. Όμως, η ζωή είχε άλλη γνώμη.
Το 1977, ο Διανέλλος μαθαίνει ότι έχει καρκίνο. Παλεύει γενναία, ταξιδεύει μέχρι και στην Αμερική για θεραπεία, αλλά τελικά στις 16 Σεπτεμβρίου 1978 “φεύγει” σε ηλικία 67 ετών. Το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν βρισκόταν δίπλα σε σιδηροδρομικό σταθμό. Ίσως δεν ήταν τυχαίο. Εκεί, δίπλα στα αγαπημένα του τρένα, έκανε το τελευταίο του ταξίδι.
Το αντίο ενός λαού
Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε. Ο κόσμος ένιωσε ότι έχασε έναν δικό του άνθρωπο. Ο “πατέρας του ελληνικού κινηματογράφου” έφυγε, αλλά άφησε πίσω του κάτι πολύ πιο σημαντικό από τις ταινίες του — την αγάπη του κοινού.
Παρόλο που λίγοι ηθοποιοί βρέθηκαν στην κηδεία του, ο λαός ήταν εκεί. Με δάκρυα και σεβασμό, αποχαιρέτησε τον άνθρωπο που καθρεφτίστηκε στη συνείδηση όλων ως το πρόσωπο της καλοσύνης.
Η κληρονομιά που δεν ξεθωριάζει
Περισσότερα από σαράντα χρόνια μετά, ο Λαυρέντης Διανέλλος εξακολουθεί να ζει μέσα από τις ταινίες του. Κάθε φορά που παίζει στην τηλεόραση, νιώθουμε πως γυρίζει σπίτι. Μας θυμίζει τι σημαίνει ανθρωπιά, τι σημαίνει απλότητα, τι σημαίνει να ζεις με αξιοπρέπεια.
Και ίσως, κάπου εκεί ψηλά, να χαμογελά ήρεμα. Γιατί ξέρει ότι, τελικά, έγινε αυτό που πάντα ήθελε: ένας άνθρωπος που ταξίδεψε – όχι με τρένα, αλλά μέσα στις καρδιές όλων μας.
