ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΑΛΛΑ ΑΛΗΘΙΝΟ: ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΑΘΛΗΜΑ ΜΕ ΤΑ ΜΟΥΛΑΡΙΑ
Ξέρατε ότι κάποτε στους Ολυμπιακούς Αγώνες υπήρχε ένα άθλημα που σήμερα θα μας φαινόταν σχεδόν κωμικό; Ναι, μιλάμε για τις αρματοδρομίες με μουλάρια. Ένα αγώνισμα που έζησε για λίγο, έλαμψε για ακόμη λιγότερο και στο τέλος χάθηκε κάπου ανάμεσα σε πιο «λαμπερές» ιστορίες της αρχαιότητας.
Η αλήθεια είναι πως οι αρχαίοι Έλληνες δεν δίσταζαν να δοκιμάσουν οτιδήποτε θα έκανε τους Αγώνες πιο πλούσιους και εντυπωσιακούς. Αλλά το συγκεκριμένο αγώνισμα… μάλλον δεν τους βγήκε.
Τι ήταν όμως αυτό το τόσο παράξενο άθλημα και γιατί κράτησε μόλις 84 χρόνια;
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΝΑ ΞΥΣΤΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ
Οι αρματοδρομίες με μουλάρια έκαναν την εμφάνισή τους το 500 π.Χ., στην 70ή Ολυμπιάδα. Στα χαρτιά, έμοιαζαν πολύ με τις κλασικές αρματοδρομίες με άλογα. Αλλά στην πράξη, τίποτα δεν είχε την ίδια αίγλη.
Οι θεατές ήταν ήδη ενθουσιασμένοι με τα άλογα που έτρεχαν με ταχύτητα, ύψωναν σύννεφα σκόνης και χάριζαν θεαματικές στιγμές. Όταν όμως στη θέση τους εμφανίστηκαν μουλάρια, η εικόνα ήταν διαφορετική. Πιο αργή. Πιο… πεισματάρικη. Και σίγουρα λιγότερο εντυπωσιακή.
Πολλοί μάλιστα σχολίαζαν ότι οι κούρσες είχαν έναν απρόβλεπτο χαρακτήρα που συχνά οδηγούσε σε κωμικά περιστατικά. Όχι ακριβώς αυτό που περιμένεις από ένα άθλημα που θεωρείται επίσημο και τιμημένο.
ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ
Σε αντίθεση με τις αριστοκρατικές αρματοδρομίες με άλογα, αυτό το άθλημα είχε μια πιο «λαϊκή» γοητεία. Δεν χρειαζόταν πλούτος, γενεαλογικό δέντρο ή σημαντική στρατιωτική θέση για να πάρει κάποιος μέρος.
Το μουλάρι ήταν εργαλείο δουλειάς. Το είχαν οι γεωργοί, οι έμποροι, οι απλοί άνθρωποι που κουβαλούσαν και μετέφεραν πράγματα καθημερινά. Έτσι, ένας αγρότης μπορούσε να βρεθεί ξαφνικά στην Ολυμπία και να αγωνιστεί δίπλα σε πιο καθιερωμένους αθλητές.
Για πολλούς ήταν μια σπάνια ευκαιρία να ξεχωρίσουν, να δείξουν τι αξίζουν και να επιστρέψουν σπίτι τους ως ήρωες της γειτονιάς. Το άθλημα αυτό άνοιγε μια πόρτα που άλλα αγωνίσματα κρατούσαν ερμητικά κλειστή.
ΤΑ ΜΟΥΛΑΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΧΑΡΗ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
Όσο κι αν οι συμμετέχοντες προσπαθούσαν, τα μουλάρια είχαν δικό τους χαρακτήρα. Και δεν ήταν εύκολος.
Ήταν πιο αργά από τα άλογα, πιο απρόβλεπτα και πολλές φορές σταματούσαν στη μέση της διαδρομής, έστριβαν ξαφνικά ή απλώς… αγνοούσαν τον ηνίοχο. Φανταστείτε το απογοητευμένο πλήθος να βλέπει ένα άρμα να γυρίζει λάθος κατεύθυνση ενώ άλλο ένα έχει ακινητοποιηθεί γιατί το μουλάρι «βαρέθηκε».
Δεν είναι περίεργο που το άθλημα δεν κατάφερε να γίνει ποτέ αγαπημένο των θεατών.
ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΔΑΝ ΜΕ ΜΙΣΟ ΜΑΤΙ
Για την αριστοκρατία της εποχής, οι ιπποδρομίες ήταν ένδειξη κύρους. Τα άλογα ήταν ακριβά, ευγενικά ζώα και οι κάτοχοί τους θεωρούνταν άνθρωποι επιρροής.
Τα μουλάρια, από την άλλη, ήταν συνδεδεμένα με χειρωνακτικές δουλειές. Δεν ταίριαζε στο προφίλ των ισχυρών να επενδύσουν σε ένα άθλημα που θύμιζε περισσότερο αγροτικό πανηγύρι παρά Ολυμπιακό ιδεώδες.
Έτσι, το άθλημα δεν είχε τα χρήματα, την υποστήριξη και το κύρος που χρειάζονταν για να επιβιώσει στον χρόνο.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΘΛΗΜΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 84 ΧΡΟΝΙΑ
Στην 84η Ολυμπιάδα, το 444 π.Χ., το αγώνισμα διαγράφηκε από το πρόγραμμα. Οι λόγοι φαίνονται σήμερα αρκετά ξεκάθαροι.
Δεν τραβούσε το ενδιαφέρον του κοινού. Δεν είχε σημαντικούς χορηγούς. Δεν πρόσφερε την ίδια θεαματικότητα με τις κούρσες αλόγων. Και σίγουρα δεν εξυπηρετούσε την εικόνα των Ολυμπιακών Αγώνων, που προσπαθούσαν πάντα να εντυπωσιάσουν.
Οι διοργανωτές έκριναν πως είχε έρθει η ώρα να αποσυρθεί. Έτσι, οι αρματοδρομίες με μουλάρια μπήκαν στην ιστορία και έκτοτε παρέμειναν περισσότερο ως περίεργο γεγονός παρά ως σημαντικό αθλητικό κεφάλαιο.
ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΑΛΛΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ ΙΧΝΟΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ
Παρόλο που δεν έχει το βάρος άλλων αγωνισμάτων, αυτή η μικρή, σχεδόν κωμική σελίδα της αρχαίας ιστορίας μάς θυμίζει κάτι ουσιαστικό: οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν ήταν ποτέ άκαμπτοι. Ήταν ζωντανοί, εξελισσόμενοι και ανοιχτοί σε πειραματισμούς.
Και τα μουλάρια, όσο πεισματάρικα κι αν ήταν, είχαν κι αυτά τη δική τους στιγμή στο πιο διάσημο στάδιο του αρχαίου κόσμου.
Ίσως το αγώνισμα να μην άφησε λαμπρή κληρονομιά, αλλά σίγουρα μας κάνει σήμερα να χαμογελάμε και να αναρωτιόμαστε: τι άλλο θα δοκίμαζαν άραγε οι Αρχαίοι Έλληνες αν είχαν ακόμη μεγαλύτερη φαντασία;
