Η Οικογένεια Robertson: 38 Μέρες Χαμένοι στη Θάλασσα – Μια Αληθινή Ιστορία Επιβίωσης
Ένα ταξίδι που ξεκίνησε σαν όνειρο
Ήταν Ιανουάριος του 1971 όταν ο Dougal Robertson, ένας πρώην ναυτικός και κτηνοτρόφος από το Staffordshire, αποφάσισε να κάνει κάτι που λίγοι τολμούν: να πάρει την οικογένειά του και να ταξιδέψουν τον κόσμο με ιστιοπλοϊκό. Το σκάφος τους, ένα ξύλινο σκούνερ 13 μέτρων με το όνομα Lucette, έγινε το προσωρινό σπίτι τους. Μαζί του ταξίδεψαν η σύζυγός του, τα δύο του παιδιά και ένα ακόμα νεαρό αγόρι.
Ακούγεται ρομαντικό, σωστά; Ένα ταξίδι γεμάτο ήλιο, εξερεύνηση και οικογενειακές στιγμές στο απέραντο μπλε. Μόνο που δεν είχε καμία σχέση με τις διακοπές που φαντάζεστε.
Απροετοίμαστοι αλλά ενθουσιασμένοι
Το ταξίδι ξεκίνησε χωρίς πολλές προετοιμασίες. Δεν υπήρχε δοκιμαστικό δρομολόγιο, ούτε αρκετές προμήθειες – κάτι που ο γιος της οικογένειας παραδέχτηκε χρόνια αργότερα. Παρ’ όλα αυτά, τα πρώτα 17 μήνες όλα κύλησαν ομαλά. Ταξίδευαν από λιμάνι σε λιμάνι, ανεφοδιάζονταν, απολάμβαναν την περιπέτεια.
Κανείς όμως δεν περίμενε ότι μια μέρα, λίγα μίλια από τις ακτές των Γκαλαπάγκος, όλα θα άλλαζαν.
Όταν οι φάλαινες χτύπησαν
Ήταν 15 Ιουνίου 1972 όταν τρεις φάλαινες-δολοφόνοι (όρκα) χτύπησαν το σκάφος τους. «Άκουσα έναν τεράστιο θόρυβο και γύρισα. Τότε τις είδα. Τρεις τεράστιες φάλαινες να μας πλησιάζουν», θυμάται ο Douglas Robertson, που τότε ήταν 18 χρονών.
Το Lucette ράγισε και μέσα σε λίγα λεπτά βυθίστηκε.
Μέσα στη μέση του πουθενά, με προμήθειες για έξι μέρες
Η οικογένεια κατάφερε να πάρει μαζί της μια σωσίβια λέμβο και μια μικρή βάρκα 2,5 μέτρων, μαζί με λίγες προμήθειες – αρκετές μόνο για έξι μέρες. Ήταν μόνοι τους στον Ειρηνικό Ωκεανό, χωρίς ραντάρ, χωρίς επικοινωνία, χωρίς ιδέα αν θα επιβιώσουν.
Για να επιβιώσουν, συνέλεγαν νερό από τη βροχή και έπιαναν χελώνες για να φάνε. Ναι, χελώνες. Και ναι, μάλλον ωμές. Δεν είχαν την πολυτέλεια να είναι επιλεκτικοί.
Η σωσίβια λέμβος τους χάλασε και το πράγμα χειροτέρεψε
Μετά από 16 μέρες στη θάλασσα, η σωσίβια λέμβος έπαψε να επιπλέει. Τότε όλοι αναγκάστηκαν να μετακινηθούν στην μικρή βάρκα, που ήταν τόσο φορτωμένη που μόνο ένα άτομο μπορούσε να κάθεται σε στεγνή θέση. Οι υπόλοιποι έπρεπε να μένουν μες στο νερό, μέχρι τη μέση.
Μιλάμε για μια πραγματική δοκιμασία.
Σωτηρία από το πουθενά
Στις 23 Ιουλίου 1972, 38 μέρες μετά το ναυάγιο, η οικογένεια έκανε το τελευταίο της κόλπο: άναψαν μια φωτοβολίδα έκτακτης ανάγκης. Και δούλεψε. Ένα ιαπωνικό αλιευτικό πλοίο τους εντόπισε και τους έσωσε.
Όλοι επέστρεψαν ζωντανοί.
Πώς γίνεται να ήξεραν τόσα και να ήταν τόσο απροετοίμαστοι;
Ο Dougal είχε υπηρετήσει στο εμπορικό ναυτικό. Είχε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του στη θάλασσα. Κι όμως, δεν πήρε μαζί του ούτε ένα βασικό κιτ επιβίωσης, ούτε καν καλάμι για ψάρεμα. Αν αυτό σας φαίνεται απίστευτο, δεν είστε οι μόνοι.
Πώς γίνεται ένας τόσο έμπειρος ναυτικός να αφήνει την οικογένειά του τόσο εκτεθειμένη;
Η απάντηση ίσως είναι η αυτοπεποίθηση. Για 17 μήνες όλα πήγαιναν τέλεια. Ίσως πίστεψαν πως τίποτα δεν θα πάει στραβά.
Ένα μάθημα για όλους μας
Αυτό που συνέβη στην οικογένεια Robertson δεν ήταν απλώς μια ατυχία. Ήταν μια υπενθύμιση ότι η φύση δεν κάνει εξαιρέσεις, δεν συγχωρεί την υπεροψία και δεν επιτρέπει λάθη.
Αν σκοπεύεις να βγεις στην άγρια πλευρά της ζωής – είτε αυτό λέγεται ωκεανός, είτε βουνό, είτε απλώς ένα μακρινό ταξίδι – ετοίμασε το χειρότερο σενάριο. Όχι γιατί είσαι απαισιόδοξος, αλλά γιατί είσαι ρεαλιστής.
Ο Dougal έγραψε ένα βιβλίο πριν φύγει από τη ζωή
Πριν πεθάνει το 1991, ο Dougal Robertson έγραψε το “Survive the Savage Sea”, μια προσωπική αφήγηση αυτής της απίστευτης περιπέτειας. Το βιβλίο έγινε επιτυχία και συνεχίζει να διαβάζεται από όσους αγαπούν τις ιστορίες επιβίωσης.
Γιατί ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, η ανθρώπινη θέληση για ζωή είναι πιο δυνατή από τον φόβο.
