Η ιστορία των φλίπερ στην Ελλάδα είναι γεμάτη αναμνήσεις, γέλια, αλλά και… σφαλιάρες στα μηχανήματα. Από τη δεκαετία του ’60 μέχρι τα ’80s, τα ουφάδικα έγιναν το δεύτερο σπίτι πολλών νέων που ξόδευαν «δεκάρικα με το κιλό» για να κυνηγήσουν το έξτρα game. Τα φλίπερ δεν ήταν απλώς παιχνίδια, ήταν μια ολόκληρη κουλτούρα.
Το φλίπερ στα ουφάδικα της δεκαετίας του ’80
Στην Ελλάδα των ’80s, κάθε ουφάδικο που σεβόταν τον εαυτό του είχε τουλάχιστον δύο φλίπερ. Τα μηχανήματα αυτά μάζευαν γύρω τους δεκάδες νέους, που με ενθουσιασμό και φωνές προσπαθούσαν να αποδείξουν ποιος ήταν ο καλύτερος. Παρά τον όγκο τους, ποτέ δεν έμεναν στη θέση τους. Οι παίκτες τα κουνoύσαν συνεχώς, δίνοντας «σφαλιάρες» στα πλαϊνά, με στόχο να αλλάξουν την πορεία της μπίλιας και να σώσουν το παιχνίδι.
Η θρυλική «σφαλιάρα» και το φόβητρο του τιλτ
Η «σφαλιάρα» ήταν ολόκληρη τεχνική. Οι δεξιοτέχνες ήξεραν πότε και πώς να χτυπήσουν το μηχάνημα, ώστε η μπίλια να αλλάξει πορεία. Αν όμως το παράκαναν, ερχόταν το dreaded «τιλτ». Το παιχνίδι κολλούσε, η μπίλια χανόταν και το ουφάδικο γέμιζε με φωνές του τύπου «Μην το κουνάς ρε, θα κάνει τιλτ!». Το τιλτ είχε εφευρεθεί ήδη από τη δεκαετία του ’30 για να εμποδίζει τους παίκτες να κλέβουν. Ήταν η «εκδίκηση» του φλίπερ απέναντι στη βία των παικτών.
Οι μυστικές τεχνικές του καλού παίκτη
Όσοι αγαπούσαν πραγματικά το φλίπερ ήξεραν ότι δεν αρκούσε μόνο η τύχη. Υπήρχαν συγκεκριμένα κόλπα: να σταματάς την μπίλια στη ρακέτα, να τη μεταφέρεις στην άλλη πλευρά, να κάνεις πάσα στον εαυτό σου με τον τοίχο, ακόμα και να αφήνεις τη μπίλια να αναπηδήσει για να κερδίσεις καλύτερη θέση. Όλα αυτά απαιτούσαν ψυχραιμία, ακρίβεια και καλό μάτι. Δεν ήταν τυχαίο ότι πάνω από τα φλίπερ παίζονταν ακόμα και στοιχήματα μεταξύ φίλων.
Το φλίπερ και ο τζόγος
Για πολλά χρόνια, ειδικά στην Αμερική, το φλίπερ θεωρούνταν τζόγος και ήταν παράνομο. Από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης μέχρι και το 1976, οι αρχές πίστευαν ότι πρόκειται για παιχνίδι τύχης και όχι δεξιοτήτων. Αυτό άλλαξε όταν ο δεξιοτέχνης Ρότζερ Σαρπ έπαιξε ζωντανά σε δικαστήριο και απέδειξε ότι το παιχνίδι βασιζόταν στην ικανότητα. Η στιγμή εκείνη έμεινε στην ιστορία, γιατί ουσιαστικά «έσωσε» το φλίπερ και το έκανε ξανά αποδεκτό.
Από το μπιλιάρδο στο ηλεκτρονικό φλίπερ
Η ιστορία του φλίπερ ξεκινά ήδη από το 1830, όταν τα πρώτα μηχανήματα θύμιζαν περισσότερο μπιλιάρδο σε κεκλιμένη επιφάνεια. Ο παίκτης χρησιμοποιούσε στέκα και στόχευε μπάλες που έπρεπε να αποφύγουν κορύνες. Με τα χρόνια, το παιχνίδι εξελίχθηκε, απέκτησε ελατήρια, φώτα, ήχους και αργότερα τις γνωστές ρακέτες. Ο εφευρέτης Μοντάκ Ρεντγκρέιβ του έδωσε τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα, και από τότε το φλίπερ έγινε βασικό κομμάτι της νεανικής διασκέδασης.
Η χρυσή εποχή του φλίπερ στην Ελλάδα
Στη χώρα μας, τα φλίπερ έφτασαν μαζικά τη δεκαετία του ’80 και βρήκαν πρόσφορο έδαφος στα ουφάδικα. Για μια ολόκληρη γενιά, το φλίπερ ήταν η αφορμή για παρέες, γέλια, τσακωμούς και βέβαια, άπειρες σπατάλες σε δεκάρικα. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που περνούσαν ώρες μπροστά από το μηχάνημα, περιμένοντας την ευκαιρία να γράψουν το όνομά τους στο high score.
Το φλίπερ σήμερα
Αν και η εποχή των ουφάδικων έχει περάσει, το φλίπερ παραμένει ζωντανό. Σήμερα υπάρχει ακόμα και Παγκόσμια Ένωση Φλίπερ, που διοργανώνει πρωταθλήματα σε όλο τον κόσμο. Τα μηχανήματα έχουν εξελιχθεί, με ψηφιακές οθόνες, εντυπωσιακά γραφικά και συλλεκτικές εκδόσεις, αλλά η ουσία παραμένει ίδια: η χαρά του να κρατάς την μπίλια στο παιχνίδι όσο περισσότερο μπορείς.
Το φλίπερ δεν είναι απλώς ένα μηχάνημα με λαμπάκια και κουμπιά. Είναι ένα κομμάτι από την ιστορία της διασκέδασης, ένα παιχνίδι που έφερε κοντά γενιές νέων και έγραψε τη δική του θρυλική πορεία στα ουφάδικα της Ελλάδας και του κόσμου.
