Το παιχνίδι “Τάκα Τάκα” που τρέλανε μια ολόκληρη γενιά
Αν μεγαλώσατε στα 70s, είναι σχεδόν αδύνατον να μην θυμάστε το “Τάκα Τάκα”. Ένα φαινομενικά απλό παιχνίδι με δύο πλαστικές μπίλιες που κρέμονταν από ένα κορδόνι και έκαναν… εκκωφαντικό θόρυβο. Για πολλούς ήταν η απόλυτη διασκέδαση, για άλλους ο εφιάλτης των γειτόνων.
Πώς παιζόταν το “Τάκα Τάκα”
Η λογική ήταν απλή: έβαζες τον δακτύλιο στο δάχτυλο, κουνούσες την παλάμη ρυθμικά και οι μπίλιες άρχιζαν να χτυπούν μεταξύ τους με δύναμη. Όσο πιο γρήγορα και πιο σταθερά το έκανες, τόσο πιο εντυπωσιακός γινόταν ο ήχος και η ταχύτητα. Το παιχνίδι μπορούσε να κρατήσει δευτερόλεπτα ή και ώρες, ανάλογα με την υπομονή και τη δεξιοτεχνία του παίκτη.
Η τρέλα που σάρωσε την Ευρώπη
Το “Τάκα Τάκα” δεν ήταν μόνο ελληνικό φαινόμενο. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 κατέκλυσε τα παιδικά δωμάτια σε όλη την Ευρώπη. Σε κάθε γειτονιά υπήρχε τουλάχιστον ένα παιδί που έπαιζε ασταμάτητα, προκαλώντας ζηλευτά βλέμματα αλλά και πολλά… νεύρα στους γύρω.
Ο θόρυβος που ξεσήκωνε τους γείτονες
Ας μην κρυβόμαστε. Το παιχνίδι ήταν τόσο εκκωφαντικό που έφερνε πονοκέφαλο στους μεγάλους. Η “διατάραξη κοινής ησυχίας” ήταν συχνός λόγος για να μαζέψουν οι γονείς το παιχνίδι από τα παιδιά. Και όμως, για εκείνους που έπαιζαν, ο θόρυβος ήταν σχεδόν εθιστικός – όσο πιο δυνατά, τόσο καλύτερα.
Οι κίνδυνοι και τα ατυχήματα
Δεν ήταν όμως μόνο ο θόρυβος το πρόβλημα. Καταγράφηκαν πολλοί τραυματισμοί από τα χτυπήματα των σκληρών μπιλιών, κυρίως σε πρόσωπα και χέρια. Αυτός ήταν και ο λόγος που το “Τάκα Τάκα” κρίθηκε επικίνδυνο και σε αρκετές χώρες απαγορεύτηκε. Οι αρχές θεώρησαν ότι δεν άξιζε ο κίνδυνος για λίγη διασκέδαση.
Από παιχνίδι… σε τραγούδι
Η μανία του “Τάκα Τάκα” ήταν τόσο μεγάλη που έφτασε μέχρι και τη μουσική σκηνή. Ο γνωστός τραγουδιστής Τέρης Χρυσός το έκανε τραγούδι, δίνοντας στους θαυμαστές του παιχνιδιού έναν ακόμα λόγο να το λατρέψουν. Το τραγούδι βασίστηκε στο πασίγνωστο “Paco Paco” του Paul Mauriat, που είχε ερμηνεύσει και ο Joe Dassin το 1972. Στην Ελλάδα, με στίχους του Θανάση Τσόγκα, έγινε αμέσως επιτυχία.
Το παιχνίδι ως σύμβολο μιας εποχής
Σήμερα, το “Τάκα Τάκα” μοιάζει ξεπερασμένο. Και όμως, για όσους έζησαν τα παιδικά τους χρόνια τότε, παραμένει σύμβολο αθωότητας και ανεμελιάς. Ήταν η εποχή που τα παιδιά έπαιζαν στις αλάνες, που οι γείτονες φώναζαν από τα μπαλκόνια “χαμηλώστε τον θόρυβο” και που μια απλή πλαστική κατασκευή μπορούσε να χαρίσει ώρες ατελείωτης διασκέδασης.
Γιατί έγινε τόσο αγαπητό
Ίσως γιατί ήταν απλό. Δεν χρειαζόταν κανόνες, δεν απαιτούσε ιδιαίτερη τεχνολογία. Μόνο ρυθμό, λίγη εξάσκηση και όρεξη για παιχνίδι. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τα παλιά παιχνίδια τόσο αξέχαστα – έφερναν κοντά τα παιδιά, δημιουργούσαν μικρές “μάχες δεξιοτεχνίας” και φυσικά πολλές αναμνήσεις.
Η κληρονομιά του “Τάκα Τάκα”
Παρότι έμεινε τελικά στην ιστορία ως “θορυβώδες και επικίνδυνο”, το παιχνίδι αυτό εξακολουθεί να έχει τη δική του θέση στη συλλογική μνήμη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ακόμα ψάχνουν παλιά κομμάτια για συλλογή, ή που χαμογελούν νοσταλγικά όταν ακούνε το τραγούδι του Τέρη Χρυσού.
Το “Τάκα Τάκα” μπορεί να απαγορεύτηκε, αλλά κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει τις αναμνήσεις. Και αυτές παραμένουν ζωντανές, χτυπώντας στον ρυθμό δύο μπιλιών που συγκρούονταν ασταμάτητα σε μια ολόκληρη δεκαετία.
