Άνδρας παραμένει στη φυλακή 20 χρόνια μετά από κλοπή κινητού τηλεφώνου
Μια υπόθεση που σοκάρει την κοινή γνώμη στην Ουαλία και όχι μόνο, φέρνει ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα της αόριστης φυλάκισης. Ένας άνδρας από το Κάρντιφ παραμένει πίσω από τα κάγκελα εδώ και 20 ολόκληρα χρόνια — για την κλοπή ενός κινητού τηλεφώνου. Ναι, καλά διαβάσατε.
Ο Leroy Douglas καταδικάστηκε το 2005 για ληστεία και η αρχική του ποινή ήταν μόλις δυόμισι χρόνια. Όμως, το σύστημα φυλάκισης υπό όρους «Imprisonment for Public Protection» (IPP) άλλαξε για πάντα τη ζωή του.
Πώς μια ποινή 2,5 ετών έγινε 20 χρόνια στη φυλακή
Το καθεστώς IPP θεσπίστηκε για να κρατά φυλακισμένους όσους θεωρούνταν “κίνδυνος για το κοινό”. Στην πράξη, όμως, οδήγησε σε περιπτώσεις σαν αυτή του Douglas — ανθρώπους που παραμένουν φυλακισμένοι χωρίς καθορισμένη ημερομηνία αποφυλάκισης.
Παρόλο που το μέτρο καταργήθηκε το 2012, εκατοντάδες κρατούμενοι παραμένουν μέσα, επειδή η απελευθέρωσή τους κρίνεται “μη ασφαλής”. Και το ερώτημα είναι απλό: πώς γίνεται μια ληστεία κινητού να μετατρέπεται σε εικονική ισόβια ποινή;
Leroy Douglas
“Ο γιος μου εκτίει ποινή ισοβίων για ένα κινητό”
Ο πατέρας του Leroy, ο Anthony Douglas, δεν μπορεί να κρύψει την οργή και τη θλίψη του. «Περίμενα να εκτίσει το μισό της ποινής και να ξεκινήσει τη ζωή του από την αρχή. Αντί γι’ αυτό, 20 χρόνια μετά, είναι ακόμα εκεί μέσα», δήλωσε συγκλονισμένος.
Ο Leroy ήταν, όπως λέει ο πατέρας του, “ένα φυσιολογικό παιδί που παρασύρθηκε”. Από μικρός είχε μικρομπλεξίματα, όμως η συγκεκριμένη υπόθεση ήταν εκείνη που σφράγισε τη μοίρα του.
Η ψυχική κατάρρευση πίσω από τα κάγκελα
Δύο δεκαετίες μέσα στη φυλακή άφησαν βαθιά σημάδια στην ψυχική του υγεία. Έχει χάσει αγαπημένα πρόσωπα — την κόρη του, τους παππούδες του — και δεν μπορεί καν να τους αποχαιρετήσει. Οι συνεχείς μετακινήσεις του σε διαφορετικές φυλακές τον υποχρεώνουν να επαναλαμβάνει μαθήματα και προγράμματα, καθυστερώντας συνεχώς την αποφυλάκισή του.
Ο πατέρας του λέει χαρακτηριστικά: «Δεν υποφέρει μόνο ο Leroy. Όλη η οικογένεια είναι φυλακισμένη μαζί του».
Οι “δρακόντειες” ποινές IPP που συνεχίζουν να καταστρέφουν ζωές
Ο δικηγόρος του Douglas, Andrew Taylor, χαρακτηρίζει το σύστημα IPP “δρακόντειο και άδικο”. Πολλοί πελάτες του, όπως λέει, έχουν ήδη εκτίσει την ποινή τους εδώ και χρόνια, αλλά παραμένουν φυλακισμένοι χωρίς ημερομηνία αποφυλάκισης.
Η κατάσταση αυτή έχει οδηγήσει σε απελπισία και βία μέσα στις φυλακές. Οι κρατούμενοι αισθάνονται ότι βρίσκονται σε ένα “αιώνιο καθεστώς αναμονής”, χωρίς ελπίδα και χωρίς προοπτική.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, περίπου 2.500 άνθρωποι εξακολουθούν να βρίσκονται σε αυτό το νομικό “κενό”, παρόλο που η ποινή IPP έχει εδώ και χρόνια καταργηθεί.
Ακτιβιστές ζητούν δικαιοσύνη και ελευθερία για τους κρατούμενους του IPP
Η πίεση προς την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου αυξάνεται. Ουαλοί ακτιβιστές παρέδωσαν επιστολή στην Downing Street ζητώντας την πλήρη κατάργηση του καθεστώτος IPP και την αποκατάσταση των ανθρώπων που παραμένουν εγκλωβισμένοι σ’ αυτό.
Όπως αναφέρουν, «η δικαιοσύνη δεν μπορεί να βασίζεται σε φόβο και απροσδιοριστία». Θέλουν κάθε υπόθεση να επανεξεταστεί με διαφάνεια και ανθρωπιά.
Η θέση του Υπουργείου Δικαιοσύνης
Το Υπουργείο Δικαιοσύνης του Ηνωμένου Βασιλείου υποστηρίζει ότι η κατάσταση βελτιώνεται. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι οι κρατούμενοι υπό καθεστώς IPP μειώθηκαν σημαντικά τα τελευταία χρόνια, από 3.018 σε 1.134, ενώ οι αποφυλακίσεις έφτασαν σε ιστορικό ρεκόρ.
Σε δήλωσή του το Υπουργείο ανέφερε: «Είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε τις αποφυλακίσεις με τρόπο ασφαλή και βιώσιμο, χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο την ασφάλεια του κοινού».
Ωστόσο, για οικογένειες όπως αυτή του Douglas, οι αριθμοί δεν λένε τίποτα. Για εκείνους, κάθε μέρα που περνά είναι μια ακόμη χαμένη μέρα ελευθερίας.
Το ανθρώπινο πρόσωπο πίσω από τη δικαιοσύνη
Η ιστορία του Leroy Douglas είναι μια από εκείνες που μας κάνουν να σκεφτόμαστε βαθύτερα τι σημαίνει δικαιοσύνη. Πρέπει η τιμωρία να είναι αιώνια; Και ποιος αποφασίζει πότε ένας άνθρωπος έχει “πληρώσει το τίμημα”;
Στην καρδιά αυτής της υπόθεσης βρίσκεται ένα καθαρά ανθρώπινο ερώτημα: πότε η κοινωνία δίνει πραγματικά μια δεύτερη ευκαιρία;
