Μια δραστηριότητα- φυσικό φάρμακο για αρκετές παθήσεις φαίνεται πως δρα αποτρεπτικά στην εμφάνιση ακόμα μιας σοβαρής νόσου που επηρεάζει έναν στους τέσσερις παγκοσμίως
Η άσκηση δε συμβάλλει μόνο στην ψυχική ισορροπία και την υγεία της καρδιάς, αλλά και αποτρέπει την ανάπτυξη του λιπώδους ήπατος σύμφωνα με πρόσφατα ερευνητικά στοιχεία.
Πιο συγκεκριμένα, η μελέτη από το Γερμανικό Κέντρο Έρευνας για τον Διαβήτη (DZD) σε συνεργασία με το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Helmholtz Munich και Tübingen αναδεικνύει σε μοριακό επίπεδο τις ιδιαίτερες προσαρμογές, συγκεκριμένα των μιτοχονδρίων του ήπατος κατά τη διάρκεια της άσκησης.
Η αύξηση της σωματικής δραστηριότητας μαζί με άλλες αλλαγές στον τρόπο ζωής συστήνεται άλλωστε για την πρόληψη και τη θεραπεία της μη αλκοολικής ηπατικής νόσου, μια πάθηση που συσχετίζεται με την εμφάνιση του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2, με αυξημένο κίνδυνο κίρρωσης του ήπατος και εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων αλλά και θνησιμότητας. Οι ερευνητές όμως της παρούσας έρευνας εστίασαν στο βαθμό που η συστηματική άσκηση αλλάζει την προσαρμογή του ήπατος στην αυξημένη πρόσληψη ενέργειας και ποιος είναι ο ρόλος των σκελετικών μυών σε αυτή τη διαδικασία.
Η μελέτη
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε εργαστηριακά ποντίκια από τις δρ. Miriam Hoene και Lisa Kappler. Τα πειραματόζωα τράφηκαν με μια διατροφή υψηλή σε θερμίδες, ενώ κάποια από αυτά σε συστηματική βάση έτρεχαν σε διάδρομο. Μετά την εφαρμογή αυτού του πλάνου διατροφής και άσκησης για έξι εβδομάδες, οι ερευνητές εξέτασαν το ήπαρ και τους μύες των ζώων για τυχόν αλλαγές στην διαδικασία αντιγραφής του RNA, τη σύνθεση των λιπιδίων και τη λειτουργία των μιτοχονδρίων.
Ήπαρ: Η σιωπηλή νόσος που απειλεί έναν στους τρεις – Πώς αντιμετωπίζεται
Αυτό που συμπέραναν από την έκβαση των αποτελεσμάτων είναι ότι η άσκηση ρύθμισε τα σημαντικά ένζυμα αποδόμησης της γλυκόζης και της φρουκτόζης στο ήπαρ, μειώνοντας τη συσσώρευση στο ήπαρ καθώς και τη μείωση συγκεκριμένων λιπιδίων. Επιπροσθέτως, τα ποντίκια που ασκήθηκαν παρουσίασαν καλύτερο έλεγχο της γλυκόζης, ενώ η αυξημένη αναπνευστική ικανότητα των σκελετικών μυών συνέβαλε στη μείωση του μεταβολικού στρες στο ήπαρ.
