Όταν μια στενή φιλία φτάνει στο τέλος της, δεν είναι ποτέ απλή υπόθεση. Όσο κι αν προσπαθείς να το παίξεις ψύχραιμη, μέσα σου κάτι σπάει. Μπορεί να νιώθεις ότι ένας άνθρωπος που ήξερες καλύτερα από όλους ξαφνικά εξαφανίστηκε από τη ζωή σου, αφήνοντας ένα περίεργο μείγμα από σύγχυση, πόνο και θυμό. Κι όμως, αυτό που ζεις δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ο εγκέφαλός σου επεξεργάζεται την απώλεια μιας φιλίας πολύ πιο έντονα απ’ όσο νομίζεις.
Όταν ο εγκέφαλος μπαίνει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης
Η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι μια σημαντική φιλία τελείωσε, ο εγκέφαλός σου αντιδρά σαν να έχει συμβεί μια μεγάλη απειλή. Η αμυγδαλή, το μικρό αλλά πανίσχυρο κομμάτι που ελέγχει τα έντονα συναισθήματα, ενεργοποιείται αμέσως. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια «έκρηξη» ορμονικής ανισορροπίας: η σεροτονίνη πέφτει και σε κάνει να νιώθεις βαρύ συναίσθημα, η ντοπαμίνη μειώνεται και χάνεις τη διάθεση για πράγματα που σου άρεσαν, ενώ η νοραδρεναλίνη ανεβαίνει προκαλώντας άγχος και υπερένταση.
Αν αναρωτιέσαι γιατί νιώθεις σαν να έχασες την… κανονικότητά σου, η απάντηση είναι καθαρά βιολογική. Το σώμα σου μπαίνει σε μια κατάσταση μικρού σοκ, προσπαθώντας να προσαρμοστεί σε μια αλλαγή που δεν επέλεξες.
Γιατί ο πόνος της φιλίας θυμίζει πένθος
Αν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να πενθεί, ενώ κανείς δεν «έφυγε», δεν είσαι μόνη. Υπάρχει κάτι που οι ειδικοί ονομάζουν “αμφίσημο πένθος”. Πρόκειται για εκείνο τον παράξενο συνδυασμό λύπης και σύγχυσης που εμφανίζεται όταν χάνεις κάποιον που εξακολουθεί να υπάρχει κάπου εκεί έξω, απλώς όχι στη ζωή σου.
Δεν υπάρχει αποχαιρετισμός, δεν υπάρχει μια στιγμή που κλείνει το κεφάλαιο. Το μυαλό σου ψάχνει απαντήσεις, επαναλαμβάνει συζητήσεις, σκέφτεται πού πήγε στραβά. Αυτό κάνει την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη, γιατί η έλλειψη κλεισίματος δημιουργεί ανασφάλεια για το μέλλον και αμφιβολία για τον εαυτό σου.
Κι όταν η φιλία αυτή ήταν μεγάλο κομμάτι της ταυτότητάς σου, το τέλος της μπορεί να σε κάνει να αναρωτιέσαι ποια είσαι χωρίς αυτήν. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθεις χαμένη για λίγο.
Πώς μπορείς να αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα
Αν προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου, υπάρχουν μερικά βήματα που πραγματικά βοηθούν, χωρίς να πιέζεις τον εαυτό σου.
Πρώτα απ’ όλα, παραδέξου τι συνέβη. Όσο κι αν δεν σου αρέσει η ιδέα, χρειάζεται να αναγνωρίσεις την απώλεια. Το να νιώθεις πληγωμένη δεν είναι αδυναμία, είναι ανθρώπινο.
Μετά, προσπάθησε να αποφύγεις το παιχνίδι των κατηγοριών. Το “φταίει εκείνος”, “φταίω εγώ”, “τι θα γινόταν αν…” δεν οδηγούν πουθενά. Το μυαλό σου απλώς θα γυρνάει σε κύκλους.
Έπειτα, μπορείς να δεις τη φιλία σαν μια εμπειρία που είχε αξία, ακόμα κι αν τελείωσε. Σκέψου τι πήγε καλά, τι σε πλήγωσε, τι θα ήθελες διαφορετικό στο μέλλον. Αν θέλεις, γράψε τα κάπου. Μερικές φορές το χαρτί βοηθάει να ξεμπερδέψεις το χάος στο μυαλό.
Τέλος, δώσε χώρο σε νέες ή ήδη υπάρχουσες σχέσεις που σε κάνουν να νιώθεις ασφάλεια και γνησιότητα. Δεν χρειάζεται να βιαστείς, αλλά χρειάζεται να μην απομονωθείς.
Όταν ο εγκέφαλος αρχίζει να επουλώνεται
Το πιο όμορφο κομμάτι; Ο εγκέφαλός σου έχει τη μαγική ικανότητα να προσαρμόζεται. Ακόμη κι αν σήμερα νιώθεις ότι όλα είναι ανάποδα, μέσα σου δημιουργούνται νέες νευρικές συνδέσεις, μικρά μονοπάτια που σε οδηγούν πίσω στην ισορροπία.
Μέρα με τη μέρα, ο συναγερμός χαμηλώνει, τα συναισθήματα ηρεμούν και ξαναβρίσκεις ρυθμό. Και κάπου εκεί, αρχίζεις να θυμάσαι ότι οι άνθρωποι που συναντάμε στη ζωή μας δεν είναι πάντα για πάντα, αλλά συχνά μας δίνουν κάτι πολύτιμο για το επόμενο βήμα μας.
Η απώλεια μιας φιλίας μπορεί να μοιάζει με μια μικρή προσωπική καταιγίδα, όμως μέσα από αυτή μπορείς να βγεις πιο δυνατή, πιο συνειδητή και τελικά πιο αληθινή με τον εαυτό σου. Η ανάγκη για σύνδεση δεν φεύγει ποτέ — απλώς βρίσκει νέους δρόμους. Και κάποια στιγμή, θα βρεις ανθρώπους που θα αντέξουν μαζί σου στο χρόνο.
