Η Μόνη Γυναίκα του Σαν Νίκολας – 18 Χρόνια Μοναξιάς
Μια εποχή που όλα άλλαζαν
Στις αρχές του 1800, η δυτική ακτή της Αμερικής γνώρισε αληθινό πυρετό για τον χρυσό. Ειδικά στην Καλιφόρνια, η ανακάλυψη τεράστιων κοιτασμάτων έφερε κύματα εποίκων. Όμως, αυτό που για τους νέους αφιχθέντες σήμαινε πλούτο, για τους ιθαγενείς κατοίκους, όπως οι Νικολένιος, σήμαινε την αρχή του τέλους.
Το νησί που έγινε πεδίο μάχης
Οι Νικολένιος ζούσαν στο απομονωμένο νησί Σαν Νίκολας, περίπου 110 χλμ νοτιοδυτικά του σημερινού Λος Άντζελες. Δεν είχαν γραπτή γλώσσα, ούτε ιστορικά αρχεία. Όταν άρχισαν να φτάνουν οι ιεραπόστολοι, προσπαθούσαν να τους πείσουν να εγκαταλείψουν το νησί και να μετακινηθούν στην ενδοχώρα. Οι Νικολένιος αρνήθηκαν — μέχρι που, το 1811, ήρθε η καταστροφή.
Μια επίθεση που τα άλλαξε όλα
Η επίθεση ήρθε από κυνηγούς βίδρας από την Αλάσκα, που είχαν σταλεί από ρωσική εταιρεία γούνας. Ο λόγος παραμένει ασαφής. Το αποτέλεσμα όμως ήταν ξεκάθαρο: δεκάδες νεκροί, καμένα σπίτια, ένα νησί γεμάτο τρόμο. Οι Νικολένιος, πλέον απελπισμένοι, αποφάσισαν να φύγουν. Όλοι… εκτός από μία.
Η γυναίκα που έμεινε πίσω
Η ιστορία της Γουάνα Μαρία ξεκινά εδώ. Ήταν η μοναδική που αρνήθηκε να αφήσει το νησί. Υπάρχει ένας μύθος ότι πήδηξε από τη βάρκα για να είναι με τον γιο της – αλλά μάλλον δεν ισχύει. Είχε πράγματι έναν γιο, αλλά δεν είναι σίγουρο αν ήταν ήδη στο νησί ή αν ήταν έγκυος τότε.
Μια μητέρα μόνη με το παιδί της
Ο μικρός της γιος δεν έζησε πολύ. Λέγεται ότι βρισκόταν σε μια βάρκα που αναποδογύρισε και χάθηκε στη θάλασσα. Από τότε, η Γουάνα έμεινε εντελώς μόνη. Για χρόνια. Σε ένα νησί που κανείς σχεδόν δεν πλησίαζε.
Η ζωή της σε ένα σπιτάκι από κόκαλα
Η καθημερινότητά της ήταν γεμάτη επιβίωση. Έφτιαξε μια καλύβα από κόκαλα φάλαινας, είχε και μια σπηλιά όπου περνούσε χρόνο. Έβρισκε φαγητό από τη θάλασσα, ρίζες και φρούτα από τη γη, στέγνωνε κρέας για να διατηρηθεί, κυνηγούσε φώκιες για το λίπος και το δέρμα τους. Παρά τη μοναξιά, δεν τρελάθηκε. Αντίθετα, προσαρμόστηκε. Έμαθε να ζει μόνη.
Η απρόσμενη επιστροφή στην κοινωνία
Το 1853, μετά από 18 χρόνια απομόνωσης, κάποιοι κυνηγοί έφτασαν στο νησί και τη βρήκαν. Εκείνη αποφάσισε να επιστρέψει στον πολιτισμό και πήγε μαζί τους στην Καλιφόρνια. Όμως, το σώμα της, συνηθισμένο στην απομόνωση, δεν άντεξε. Δεν είχε ανοσία στις ασθένειες της εποχής και μόλις επτά εβδομάδες μετά, πέθανε από δυσεντερία.
Μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε κανείς
Όταν έφτασε στην ενδοχώρα, δεν υπήρχε κανείς από τη φυλή της. Περίπου 300 Νικολένιος είχαν προηγουμένως μεταφερθεί στην Καλιφόρνια, αλλά είχαν πια εξαφανιστεί. Η γλώσσα της δεν την καταλάβαινε κανείς. Μόνο λίγες λέξεις της καταγράφηκαν, μιλώντας για τη ζωή με τον γιο της και την τραγωδία στη θάλασσα.
Το τέλος μιας φυλής, η αρχή ενός θρύλου
Με τον θάνατο της Γουάνα, τελείωσε και η ιστορία των Νικολένιος. Δεν υπάρχουν γνωστοί απόγονοι σήμερα. Το νησί Σαν Νίκολας ανήκει πλέον στο Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό. Όμως η ιστορία της μοναχικής γυναίκας που επέζησε ολομόναχη για σχεδόν δύο δεκαετίες, συγκινεί μέχρι και σήμερα.
Έγινε βιβλίο, έγινε σύμβολο
Το βιβλίο Island of the Blue Dolphins εμπνεύστηκε από τη ζωή της Γουάνα Μαρία, προσθέτοντας στοιχεία μυθοπλασίας, αλλά κρατώντας ζωντανό το πνεύμα της. Μια γυναίκα που αγάπησε, έχασε, και άντεξε — μόνη της, με τη θάλασσα για παρέα και τη σιωπή για σύντροφο.
