Τρεις λέξεις που κουβαλούν ένα βάρος σχεδόν ασήκωτο. Είναι μια φράση που ακούγεται συχνά, μια συμβουλή που μοιάζει με άγκυρα, για να σε κρατά στη στεριά όταν τα κύματα των συναισθημάτων σου σε παρασύρουν μακριά. Αλλά πώς να την εφαρμόσεις; Πώς να τη δεχτείς; Και κυρίως, πώς να ζήσεις μαζί της, χωρίς να νιώθεις ότι εγκαταλείπεις ή προδίδεις κάτι βαθύτερο μέσα σου;
Ένας ψίθυρος που μοιάζει να έρχεται από τα βάθη της συνείδησης, μια αλήθεια που επιμένει να χτυπά την πόρτα μας, όσο κι αν προσπαθούμε να την αγνοήσουμε. Ίσως είναι το ηθικό κενό της σύγχρονης εποχής, ίσως η ανάγκη να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο που προβάλλει την εγωιστική ατομικότητα σαν ύψιστο ιδανικό. Όμως, κάθε φορά που πληγώνουμε, που εκμεταλλευόμαστε, που αδιαφορούμε, μια σκιά απλώνεται μέσα μας. Και αυτή η σκιά, αυτή η κακία, όσο κι αν φαίνεται να μας προσφέρει δύναμη, είναι το ίδιο το δηλητήριο που κάποτε θα επιστρέψει σε εμάς.
Το flashmob της ισπανικής τράπεζας Sabadell για την 130ή επέτειο της ίδρυσής της είναι μια εντυπωσιακή εκδήλωση που αποτυπώνει τη μαγεία της μουσικής και της συλλογικότητας. Σε ένα πολυσύχναστο πεζόδρομο της Βαρκελώνης, ο μουσικός με το τσέλο του αρχικά προσελκύει την προσοχή των περαστικών με την απαλή του μελωδία. Η στιγμή που το κοριτσάκι ρίχνει το κέρμα στο καπέλο του είναι η αφορμή για την εκπληκτική αυτή συνάντηση μουσικών.
Το να αναζητάς την ουσία πίσω από μια φράση όπως αυτή της Αλκυόνης Παπαδάκη – «Καλύτερα μόνη παρά με τον λάθος άνθρωπο» – είναι σαν να προσπαθείς να περιγράψεις την αίσθηση ενός ανέμου που σε διαπερνά. Είναι μια φράση που κουβαλάει μέσα της το βάρος της ειλικρίνειας και της βαθιάς ανθρώπινης ανάγκης για αυθεντικότητα. Σε πρώτο άκουσμα, η πρόταση αυτή μπορεί να μοιάζει με μια ριζοσπαστική δήλωση ανεξαρτησίας, μια αποκήρυξη της συμβιβαστικής ζωής. Αλλά αν σταθείς λίγο, αν της δώσεις χώρο να αναπνεύσει μέσα σου, τότε αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την αλήθεια που την περιβάλλει, την αλήθεια που αφορά όλους μας.…
Δεν είναι μόνο μια φράση που ακούγεται σαν προσταγή, αλλά μια κραυγή απελευθέρωσης, ένα ξέσπασμα δύναμης και αυθεντικότητας. Έχεις ποτέ αναλογιστεί πόση εξουσία δίνουμε στους άλλους πάνω στις σκέψεις, στα συναισθήματά μας, στις ζωές μας; Έχεις νιώσει πώς είναι να ζεις φυλακισμένος στις προσδοκίες τους, στα βλέμματά τους, στις κριτικές τους; Όμως, η ευτυχία δεν είναι κάτι που μπορεί να σου την πάρει κανείς, γιατί δεν είναι δική τους να την κρατήσουν. Συχνά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, γινόμαστε έρμαια της αποδοχής. Θέλουμε να είμαστε αρεστοί, επιθυμούμε να ανήκουμε, και σε αυτή την πορεία χάνουμε τον εαυτό μας. Αρχίζουμε να αλλάζουμε,…
Μαμά, θυμάμαι τις φορές που η φωνή μου υψωνόταν μέσα στο σπίτι. Τις στιγμές που οι λέξεις μου έμοιαζαν με πέτρες που έριχνα άθελά μου προς το μέρος σου. Έλεγα «παράτα με», μα στην πραγματικότητα φώναζα «μείνε». Κάθε φορά που σου έλεγα να με αφήσεις ήσυχο, ήταν η στιγμή που σε χρειαζόμουν περισσότερο. Μόνο που δεν ήξερα πώς να το πω. Δεν ήξερα πώς να σου δείξω ότι μέσα μου πάλευαν συναισθήματα που με φόβιζαν.
Αυτή η φράση ηχεί σαν μια αλήθεια που αντηχεί βαθιά μέσα στις ζωές μας, γεμίζοντας ταυτόχρονα με νόημα και βάρος τις μέρες μας. Η δύναμη, είτε φυσική, πνευματική, συναισθηματική είτε κοινωνική, είναι κάτι που όλοι λίγο-πολύ αναζητούμε. Θέλουμε να είμαστε δυνατοί για να προστατέψουμε τον εαυτό μας, να φροντίσουμε όσους αγαπάμε, να καταφέρουμε τους στόχους μας, να αφήσουμε το σημάδι μας στον κόσμο. Όμως, αυτή η δύναμη δεν έρχεται ποτέ μόνη της. Όσο περισσότερο ανεβαίνουμε το βουνό της προσωπικής μας ενδυνάμωσης, τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε πως ο αέρας γίνεται πιο ψυχρός και η ανάσα μας πιο βαριά.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που όλα φαίνονται να καταρρέουν. Τα χρώματα ξεθωριάζουν, οι ήχοι σβήνουν, οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη σαν σκηνές από μια ταινία που δεν θες να παρακολουθήσεις. Η κατάθλιψη έρχεται σαν σκιά. Στην αρχή, ίσως, δεν τη βλέπεις, αλλά την αισθάνεσαι. Είναι εκεί, βαριά και αόρατη, να σου ψιθυρίζει πως τίποτα δεν έχει πια νόημα. Είναι εκεί, να γεμίζει κάθε σου σκέψη με σιωπή, κάθε σου ανάσα με κόπο, κάθε σου όνειρο με κενό.
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει την προνοητικότητα από την τσιγκουνιά. Μια γραμμή τόσο διακριτική, που μοιάζει να χάνεται εύκολα μέσα στις καθημερινές συναλλαγές και τις αποφάσεις μας. Αλλά η τσιγκουνιά δεν είναι απλώς μια επιλογή οικονομικής στρατηγικής· είναι κάτι βαθύτερο, κάτι που ριζώνει στην ψυχή και εκδηλώνεται σε κάθε πτυχή της ζωής. Είναι μια στάση ζωής, μια περιορισμένη αντίληψη για το τι αξίζει πραγματικά να δίνουμε και να λαμβάνουμε.
Υπάρχει μια παράξενη αλήθεια που σιγοκαίει στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής, μια αλήθεια που μας υπενθυμίζει τη φύση της μνήμης μας και τον τρόπο που επιλέγουμε να θυμόμαστε ή να ξεχνάμε. Είναι αλήθεια, λοιπόν, πως οι άνθρωποι συχνά ξεχνούν εύκολα τα καλά που τους προσέφερες. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι αχάριστοι. Είναι, ίσως, κάτι πιο περίπλοκο, κάτι που συνδέεται με το πώς λειτουργεί η καρδιά μας και το μυαλό μας.
Η υπομονή. Ένας τόσο διαδεδομένος όρος, ένας πολύτιμος οδηγός ζωής, κι όμως, ένας εσωτερικός αγώνας που άλλοτε μας δοξάζει και άλλοτε μας καταρρακώνει. Είναι εκείνη η φωνή που μας λέει “περίμενε”, εκείνο το εσωτερικό χέρι που μας συγκρατεί από το να αντιδράσουμε παρορμητικά, από το να βγάλουμε τη φωτιά μας πρόωρα. Όμως, τι συμβαίνει όταν η υπομονή μας εξαντλείται; Όταν το νήμα σπάει και η δύναμη που τη συγκρατούσε μετατρέπεται σε θυμό;
Η απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου είναι μια από τις πιο δύσκολες εμπειρίες που μπορούμε να ζήσουμε. Ο θάνατος έρχεται σαν ένας ξαφνικός άνεμος που ξεριζώνει ό,τι γνωρίζαμε για τη ζωή, αφήνοντας πίσω του μια σιωπή που μοιάζει αδιαπέραστη.
Υπάρχει κάτι μαγικό στις στιγμές που μπαίνεις σ’ ένα δωμάτιο και τα μάτια κάποιου φωτίζονται. Δεν χρειάζονται λέξεις, δεν χρειάζονται υπερβολές, μόνο εκείνη η ανεπαίσθητη λάμψη στα μάτια που σου λέει «σε περίμενα». Σαν να ανοίγεται ένα παράθυρο στην καρδιά τους και, χωρίς να το ξέρουν, αφήνουν να φανεί η αγάπη τους για σένα. Αυτό είναι το είδος ανθρώπων που χρειάζεται να κρατήσεις κοντά σου. Αυτό είναι το είδος των ψυχών που κάνουν τη ζωή σου να ανθίζει.
Αυτή η φράση είναι σαν μια ανελέητη σκιά που ακολουθεί τις πράξεις μας, υπενθυμίζοντάς μας ότι τίποτα στη ζωή δεν μένει αναπάντητο. Ο κόσμος γύρω μας λειτουργεί σαν ένας καθρέφτης· ό,τι δίνεις, παίρνεις. Ό,τι σκορπάς, θερίζεις. Και αν επιλέξεις να παίζεις παιχνίδια με την ψυχή και την εμπιστοσύνη των άλλων, μην απορείς όταν η ίδια η ζωή σου επιστρέψει αυτή την ενέργεια, ίσως μάλιστα πολλαπλάσια.
Μια απλή, σχεδόν σιωπηλή διαπίστωση που αργά ή γρήγορα τρυπώνει στις σκέψεις όλων μας. Ένας απόηχος πικρίας που μοιάζει με έναν μικρό ψίθυρο στη γωνιά του μυαλού σου, κάθε φορά που αισθάνεσαι πως η προσφορά σου δεν αναγνωρίστηκε. Είναι άραγε το βάρος της ανιδιοτελούς αγάπης που δεν αντέχεται; Ή μήπως είναι η ανθρώπινη φύση που κάνει τη μνήμη μας να θολώνει;
Η αληθινή μαγκιά είναι να προχωράς χωρίς να χρειάζεσαι κάποιον για να ξεχάσεις τον προηγούμενο. Αυτή η φράση φέρει μέσα της μια βαθιά αλήθεια που συχνά προσπερνάμε. Η ανάγκη να προχωρήσουμε στη ζωή μας, να ξεπεράσουμε δυσκολίες και να αφήσουμε πίσω μας τις παλιές σχέσεις ή εμπειρίες, είναι κάτι που όλοι έχουμε ζήσει, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να το πετύχουμε. Ειδικά όταν η συναισθηματική μας φόρτιση είναι έντονη, το να «ξεχάσουμε» κάτι ή κάποιον φαίνεται σαν μια ακατόρθωτη αποστολή. Όμως, η αληθινή δύναμη, η πραγματική «μαγκιά» βρίσκεται ακριβώς εκεί: στο να μπορέσουμε να προχωρήσουμε χωρίς να στηριζόμαστε σε εξωτερικούς…
Η ζωή, όπως το ποτάμι, κυλάει αδιάκοπα, φέρνοντας μαζί της στιγμές που μας ενώνουν και άλλες που μας χωρίζουν. Κάθε σχέση που διαμορφώνουμε, κάθε άνθρωπος που συναντάμε, έρχεται με έναν λόγο. Κάποιες φορές, ο λόγος αυτός είναι ξεκάθαρος, άλλες φορές όχι. Αλλά ο κάθε ένας από εμάς φέρνει μαζί του ένα φορτίο αναμνήσεων, συναισθημάτων και διδασκαλιών που αποκομίζουμε από τις εμπειρίες μας. Ακόμα κι αν μια σχέση φτάνει στο τέλος της, ο σκοπός της δεν σβήνει, αλλά μας διαμορφώνει.
Καθώς περπατάω στον κόσμο γύρω μου, συχνά με διαπερνά ένα ερώτημα: Τι σημαίνει να είσαι καλός άνθρωπος; Ζούμε σε εποχές όπου η καλοσύνη και η ευγένεια μοιάζουν να έχουν χάσει τη σημασία τους, να είναι ξεχασμένα ιδανικά. Κι όμως, κάπου βαθιά μέσα μας, γνωρίζουμε ότι η καλοσύνη έχει μια απίστευτη δύναμη, μια μαγεία που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο γύρω μας – έστω και σε μικρές, σχεδόν αόρατες στιγμές.
Αναμφίβολα, η πραγματική δύναμη δεν μετριέται σε φυσική αντοχή ή εξωτερική εμφάνιση. Η αληθινή δύναμη είναι εκείνη η αόρατη, αδάμαστη φλόγα που καίει μέσα μας, αυτή που μας ανασηκώνει όταν όλα γύρω μας δείχνουν πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Τη δύναμη αυτή ανακαλύπτουμε όταν οι φωνές γύρω μας αρχίζουν να χαμηλώνουν και να ψιθυρίζουν πως δεν έχουμε άλλο περιθώριο, πως όλα έχουν τελειώσει. Και τότε, κάτι βαθύ, εσωτερικό και αμετάβλητο μας σηκώνει, μας κρατάει όρθιους, ακόμα κι όταν κανείς δεν πιστεύει πια σε εμάς.
Αναλογιζόμενος τη ζωή μου, συχνά βρίσκω τον εαυτό μου σε μια κατάσταση εσωτερικής αναζήτησης, σαν να εξερευνώ μια βαθιά θάλασσα συναισθημάτων και σκέψεων. Κάθε στιγμή που περνά, βιώνω τη δυναμική της αποδοχής και της απώλειας, τις οποίες μπορεί να διαχωρίσει μια λεπτή γραμμή, σχεδόν αόρατη. Η ζωή είναι σαν ένα ρεύμα που τρέχει, γεμάτο από όσα αξίζουν πραγματικά και όσα δεν έχουν θέση στον κόσμο μου. Το θέμα της αξίας έχει γίνει για μένα ένα κεντρικό μοτίβο στην προσωπική μου εξερεύνηση.
