Υπάρχουν στιγμές που η αλήθεια βαραίνει την ψυχή σαν πέτρα. Στιγμές που η ζωή απαιτεί να φορέσεις ένα προσωπείο, να κρύψεις τα συναισθήματά σου, να πεις εκείνα τα λόγια που αναμένονται και όχι εκείνα που αναβλύζουν από την καρδιά σου. Μα εγώ, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να προσποιούμαι. Δεν μπορώ να μεταμορφώσω την αλήθεια σε ένα βολικό ψέμα ούτε να κρύψω την ομορφιά ή την ασχήμια που φέρει κάθε στιγμή της ύπαρξής μου.
Υπάρχει κάτι απελευθερωτικό στην αλήθεια, ακόμη και όταν πονάει. Είναι σαν να αφαιρείς ένα στενό ρούχο που σε πνίγει, να αναπνέεις ξανά, να αισθάνεσαι το φως να αγγίζει το δέρμα σου χωρίς φίλτρα. Η προσποίηση, από την άλλη, είναι σαν μια μάσκα που σιγά-σιγά γίνεται κομμάτι του προσώπου σου. Στην αρχή την φοράς για να προστατεύσεις τον εαυτό σου ή για να ικανοποιήσεις τους άλλους. Μετά, όμως, η μάσκα κολλάει. Γίνεται μέρος σου. Και κάποια μέρα κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζεις ποιος είσαι.
Δεν γεννήθηκα για να ζήσω έτσι. Η ψυχή μου διψάει για αυθεντικότητα, για εκείνη την καθαρή και ανεπεξέργαστη μορφή επικοινωνίας που μόνο η αλήθεια μπορεί να φέρει. Όχι, η αλήθεια δεν είναι πάντα ευχάριστη. Συχνά είναι σκληρή, άβολη, ακόμα και βάναυση. Μα μέσα από αυτήν αναδύεται μια μορφή ομορφιάς που δεν μπορείς να αγγίξεις αλλιώς. Μια ομορφιά που θυμίζει τη θάλασσα όταν θυμώνει, με τα κύματα να σπάνε βίαια στις πέτρες. Τρομακτική, αλλά και μαγευτική.
Προσπάθησα, ξέρεις, να προσποιηθώ. Υπήρχαν στιγμές που πίστεψα ότι θα ήταν πιο εύκολο να κάνω αυτό που οι άλλοι περίμεναν από μένα. Να γελάσω όταν δεν το ένιωθα, να συμφωνήσω όταν μέσα μου έβραζε η διαφωνία, να πω “είμαι καλά” όταν ένιωθα ότι βυθίζομαι. Κάθε φορά, όμως, η ψυχή μου μίκραινε. Έχανε ένα κομμάτι από το φως της. Και τότε κατάλαβα: η προσποίηση δεν είναι λύση. Είναι απλώς μια φυλακή που την κτίζουμε μόνοι μας, τούβλο-τούβλο, μέχρι να μη βλέπουμε πια τον ουρανό.
Υπάρχει μια δύναμη στο να είσαι ειλικρινής, τόσο με τον εαυτό σου όσο και με τους άλλους. Είναι σαν να δίνεις την άδεια στον εαυτό σου να είναι άνθρωπος. Να κάνεις λάθη. Να είσαι ατελής. Να παραδέχεσαι ότι κάποιες μέρες απλώς δεν μπορείς να χαμογελάσεις ή να ανταποκριθείς στις προσδοκίες. Η αυθεντικότητα είναι ένα δώρο, αλλά ταυτόχρονα και μια ευθύνη. Γιατί όταν είσαι αληθινός, ανοίγεις την καρδιά σου. Και αυτό σε κάνει ευάλωτο.
Δεν είναι εύκολο να ζεις έτσι. Η κοινωνία μας εκπαιδεύει να προσαρμοζόμαστε, να παίζουμε ρόλους, να προβάλλουμε μια εικόνα που οι άλλοι θα εγκρίνουν. Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε να λέμε “ευχαριστώ” ακόμα κι όταν δεν το εννοούμε, να κρατάμε το στόμα μας κλειστό όταν κάτι μας ενοχλεί, να κρύβουμε τα δάκρυά μας. Κι έτσι, σιγά-σιγά, ξεχνάμε πώς να είμαστε ειλικρινείς. Ξεχνάμε πώς να είμαστε εμείς.
Θυμάμαι μια μέρα που βρισκόμουν σε μια παρέα. Όλοι γελούσαν και έκαναν αστεία, κι εγώ χαμογελούσα μηχανικά. Μέσα μου, όμως, ένιωθα άδειος. Ήθελα να πω “δεν είμαι καλά σήμερα”, αλλά φοβόμουν την αντίδραση. “Θα χαλάσω την ατμόσφαιρα,” σκέφτηκα. Έτσι, έμεινα σιωπηλός. Μα όταν γύρισα σπίτι, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και είδα τα μάτια μου γεμάτα θλίψη. Τότε κατάλαβα: το χαμόγελο που φορούσα δεν ήταν δικό μου. Ήταν δανεικό. Και δεν ήθελα να το ξαναφορέσω.
Από τότε αποφάσισα ότι δεν θα ξαναπροσποιηθώ. Όχι γιατί θέλω να προκαλέσω τους άλλους, αλλά γιατί θέλω να τιμήσω τον εαυτό μου. Θέλω να μπορώ να κοιτάζω τον καθρέφτη και να βλέπω κάποιον που σέβομαι, κάποιον που είναι αληθινός. Ναι, αυτό σημαίνει ότι κάποιες φορές θα είμαι άβολος. Ότι κάποιοι άνθρωποι ίσως δεν θα με καταλάβουν ή δεν θα με αποδεχτούν. Αλλά προτιμώ να είμαι μόνος με την αλήθεια μου, παρά περικυκλωμένος από ψευδαισθήσεις.
Η αυθεντικότητα δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε πάντα ωμοί ή σκληροί. Σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε ευγενικοί, πρώτα απ’ όλα, με τον εαυτό μας. Να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας, τις ανάγκες μας, τα όριά μας. Σημαίνει να μάθουμε να λέμε “όχι” χωρίς ενοχές, να μιλάμε όταν κάτι μας πονάει, να ζητάμε βοήθεια όταν τη χρειαζόμαστε. Και πάνω απ’ όλα, σημαίνει να συγχωρούμε τον εαυτό μας όταν δεν είμαστε τέλειοι.
Υπάρχει μια βαθιά σοφία στην απλότητα της αλήθειας. Όταν λέμε “λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να προσποιούμαι,” δίνουμε στον εαυτό μας την ελευθερία να ζήσει αληθινά. Δίνουμε και στους άλλους την ευκαιρία να μας γνωρίσουν για αυτό που πραγματικά είμαστε, όχι για αυτό που προσποιούμαστε ότι είμαστε. Και αν κάποιοι δεν αντέξουν την αλήθεια μας; Τότε ίσως δεν ήταν ποτέ πραγματικά δίπλα μας.
Η ζωή είναι σύντομη. Πάρα πολύ σύντομη για να τη σπαταλάμε παίζοντας ρόλους που δεν μας ταιριάζουν. Γιατί, στο τέλος, αυτό που μένει δεν είναι οι μάσκες που φορέσαμε, αλλά οι στιγμές που τολμήσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτές. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να προσποιούμαι. Και ξέρεις κάτι; Δεν θέλω να προσποιούμαι. Θέλω να είμαι ελεύθερος. Θέλω να είμαι εγώ.
